Van hier naar hier

Gary Crowley stelt in Van hier naar hier dat de werkelijkheid zoals wij die dagelijks ervaren, een persoonlijke door ons zelf gecreëerde werkelijkheid is, gekleurd door onze waarneming. Als bewijsmateriaal voor deze stelling geeft hij voorbeelden uit de neurologie, de psychologie en toont hij afbeeldingen van optische illusies.

In zijn boek vertelt Gary Crowley waarom de mens geen lange, ingewikkelde zoektocht hoeft te ondernemen om de werkelijkheid direct te kunnen ervaren en tot verlichting te komen. Integendeel, de mens is al verlicht maar beseft dit niet. Alleen zijn wij als het ware voorgeprogrammeerd door het DNA waarin alle herinneringen en reactiepatronen van onze voorouders zijn opgeslagen. Samen met onze eigen herinneringen, interpreteren wij de wereld. Daarmee zijn bewuste keuzes en ook de bewuste wil verworden tot een soort softwareprogramma, dat wordt afgespeeld in de hersenen. Maar gelukkig kunnen we onszelf ‘deprogrammeren’, waardoor het filter van de gekleurde waarneming verdwijnt.

Van hier naar hier bevat veel citaten, o.a. van Voltaire, Roemi, Douglas Harding, Wei Wu Wei en uit de christelijke en boeddhistische tradities. Hieruit blijkt dat wetenschappelijke inzichten en mystieke inzichten van verschillende kanten uiteindelijk tot dezelfde gevolgtrekkingen komen. De zoektocht naar verlichting blijkt geen reis ergens naartoe, het is eerder een ontwaken. Daarmee wordt de reis een cirkel, van jezelf naar jezelf: van hier naar hier.

‘Wat Van hier naar hier voor mij in de eerste plaats speciaal maakt, zijn de lichtvoetigheid en humor van de auteur. In mijn ogen zijn dit kenmerken van inzicht.’

Dan Millman

‘Hij komt na wat hij de lezer op de eerste bladzijde belooft, en dat in een soepele schrijfstijl. Dit maakt het boek naast leerzaam ook heel leuk om te lezen.’

Bill Mayhall, PhD

Uit het boek:

Net zoals ons lichaam lichamelijke reflexen bezit, bezit onze geest mentale en emotionele reflexen. Het enige verschil is dat mentale en emotionele reflexen gekoppeld zijn aan de illusie dat er bewust voor gekozen wordt.

Er is een oud kermisspelletje uit het Wilde Westen dat leuk is om een keer uit te proberen. Eerst moet je ergens een pot van heel dik glas zien te vinden. Stop vervolgens een grote, agressieve ratelslang in de pot. Plaats dan je hand stevig tegen de buitenkant van de pot en staar naar de ratelslang. Houd je hand tegen de pot gedrukt als de ratelslang toehapt.

Voor degenen die geen ratelslang bij de hand hebben zal ik zeggen wat er gebeurt: iedereen trekt zijn hand terug als de ratelslang toehapt. In het Wilde Westen zag de ene cowboy na de andere hoe zijn vrienden weddenschappen afsloten en verloren. Dan probeerde hij het zelf en ging hij ook de mist in. Het is een lichamelijke menselijke reflex om je hand weg te trekken van de pot. Het lichaam reageert gewoon. Er is geen sprake van enige keuze.

De kermisklant begreep dat de reacties van de cowboys geen kwestie van bewuste wil was. Als we het hebben over een lichamelijke reflex zullen de meesten van ons toegeven dat daar geen werkelijke ‘keuze’ bij komt kijken. Het reactiepatroon zit heel diep in ons systeem, en als we geconfronteerd worden met een bepaalde situatie volgt ons lichaam gewoon het programma.

De illusie van de bewuste wil maskeert simpelweg het feit dat onze mentale en emotionele ‘keuzes’ neurologische reflexen zijn, net als onze lichamelijke reflexen. Ze zijn alleen veel meer persoonlijk bepaald. De cowboys die besloten hun zuurverdiende centen te vergokken, kozen daar niet voor op de manier zoals wij die ons meestal voorstellen. Hun mentale en emotionele neurologische patronen liepen gewoon over de kermis en zagen een man die hen de kans bood om op een makkelijke manier wat geld te verdienen. Sommigen namen de weddenschap aan; anderen niet. Dat hing af van de gedachten en gevoelens die opkwamen toen ze de kermisklant tegenkwamen, en die waren voorbewuste al gekozen. De situatie speelde zich vervolgens af op basis van de reactie van het aangeboren en geconditioneerde neurologisch stelsel van iedere cowboy.

Nu komt het leuke gedeelte: ons neurologisch stelsel kan veranderen als er sprake is van nieuwe conditionering.